دیدار با حقیقت
كِتَابٌ أَنزَلْنَاهُ إِلَيْكَ مُبَارَكٌ لِّيَدَّبَّرُواْ آيَاتِهِ وَلِيَتَذَكَّرَ أُوْلُواْ الْأَلْبَابِ‏

اين كتاب مباركى است كه به سوى تو فرو فرستاديم تا

درآيات آن تدبّر كنند و خردمندان پند گيرند.(آيه  29  سوره ص)

گرچه قرآن، مبارك است، امّا براى تدبّر است، نه فقط تبرّك جستن به ظاهر آن.

(براى حفظ منزل، مسافر و عروس از خطرات) «كتاب... مبارك ليدبّروا»

تدّبر در قرآن مقدّمه‏ ى تذكّر است وگرنه چه بسا انسان اسرار و لطايف علمى

قرآن را درك كند ولى مايه‏ ى غرورش شود. «يدّبّروا - يتذكّر»

تدّبر بايد در همه‏ ى آيات قرآن باشد نه تنها در آيات الاحكام. «ليدّبروا آياته»

شرط تدبّرو بهره‏ گيرى وپندپذيرى،عقل وخرداست.«ليدّبروا...و ليتذكّراولواالالباب»

كسانى كه از قرآن متذكّر نمی شوند، بی ‏خردند. «ليتذكّر اولواالالباب»

قرآن، مطابق عقل و خرد است، لذا اهل خرد با تدبّر در آن به احكام و رموزش پی می‏برند.

«ليتذكّر اولوا الالباب» (در قرآن، امرى مخالف عقل يافت نمی ‏شود)

معارف قرآن پايان ناپذير است. اين كه به همه دستور تدبّر می‏دهد نشان آن است

كه هر كس تدبّر كند به نكته‏ ى تازه‏اى می‏رسد و اگر علما و دانشمندان گذشته

همه‏ ى اسرار قرآن را فهميده باشند، تدّبر ما لغو است.